کسی نماند ز یاران آن امام شهید
ز ظلم کوفی و شامی و فرقه‌ی عدوان
صدای گریه‌ی آن طفلکان عطشان را
به یاریش بشتابد ز روی همکاری
برای او بکند جان خویش قربانی
شهید تیغ جفا گشته بود یارانش
به دفع آن همه دشمن نماید او اقدام
که تا وداع بنماید برادر و خواهر
به گرد آن گل سرخ آمدند صغار و کبار
بیامدند به دور حسین ز روی وفا
به گریه گفت که ای نور دیده‌ی زهرا
همی کُشند تو را کوفیان به حالت زار
جواب این همه اطفال زار و عطشانت
که او، فتاده به بستر به حال بیماری
درین دیار پر ز اضطراب و این لشکر
که نیست همره ما عون و قاسم و اکبر
درین رهی که در او دشمن‌ست و خوف و خطر
توان آن نبود بر دل من مضطر
بدون تو نتوانم نمود این ره طی
که گشته حال وی از غصه و مصیبت ریش
که تا قرار بگیرد ز ماتم و ز الم
که هستی دختر زهرا و حیدر کرار
که هستم همسفر ای خواهر حزین با تو
رسانی تو هدف من به گوش خلق جهان
به گوش خلق دهی از مرامم آگاهی
ز آه و ناله‌ی طفلان کشی تو رنج و عذاب
کشی به خاک مذلت تو آن لعین پلید
وداع نمود در آن لحظه آن شه ابرار
چو رفت با دل افسرده آن شه خوبان
ز نور چشم خود آنگاه با دل خونین
طلب نمود ز عمه عصایی آن بیمار
عصا برای چه خواهی تو ای عزیز پدر
که می‌روم به جنگ و جهاد با کفار
نمی توان که تو را دید بی کس و محزون
که بر مریض نشاید جهاد با کفار
تویی که بعد من هستی امام و هم مولا
وداع آخر عمر خود آن امام اُمم
که تا به بر بنماید به زیر جامه به تن
به تن چو پیرهن کهنه را به زیر قبا
بگیرد آنکه رکابش شود به اسب سوار
گرفت رکاب برادر چو با دلی غمگین
کنار زینب محزون زار آن سرور
غریب و بی کس و بی یار آن امام زمان
دوید زینب مظلومه اندر آن هنگام
بیا که با تو مرا هست حاجتی در پیش
رسید خدمت آن خواهر عزیز فگار
که تا بر آورم آنرا به روی دیده‌ی تر
که مادرم بنموده وصیت آن غمگین
برای عزم شهادت به جانب عدوان
به حال زار و پریشان و دیده‌ای پر خون
که تا ببوسدش آن خواهر عزیز فگار
به یاد مادر مظلومه‌ی خود آن خواهر
شنید ناله جانسوز از قفا آن شاه
به سوی خیمه و خرگاه خویش با دل زار
ستاده است که تا با پدر کند دیدار
برون ز خیمه شدی از چه ای تو جان پدر
ز اسب خویش به پایین بیا پدر اکنون
نشاند، بر سر زانوی خویش آن دختر
که تا برآورم از جان و دل من محزون
بکش تو دست یتیمی به فرقم ای بابا
ز ظلم و کینه این شامیان پست و لعین
گرفت بوسه ز رخسار آن مه انور
به صبر و حوصله آن نور چشم پیغمبر
به سوی لشکر شامی و کوفی و بغداد
غریب و بی‌کس و بی یار و و یکه و تنها
که من حسینم و فرزند حیدر کرار
که من به روز قیامت شوم شافع آن
ز خیمه ناله و فریاد زینب و لیلا
که تا بپرسد از احوال زینب کبرا
فغان و ناله و فریاد از برای چیست
که تا صدای تو گردید بلند از میدان
بلند گشت ز گهواره خورد روی زمین
به نزد من تو بیاور کنون علی اصغر
برای شاه بیاورد آن صغیر فگار
ز تشنگی رخ آن گل شدست پژمرده
بلند کرد به دستش علی اصغر را
بَرید با خود و این طفل را کنید سیراب
که بی گنه بود این طفل بینوای صغیر
دهید قطره‌ی آبی به کام این محزون
گناهکار نباشد به پیش شاه و وزیر
بلند بود در آن لحظه آن عزیز پدر
به حرمله بنمود امر تا کند اقدام
جوابگوی پسر باشم و یا از باب
ببین سفیدی زیر گلوی آن اصغر
که تا خورد عوض آب لخته‌ای از خون
بسوزی بیشتر اندر جهنم ای ملعون
نشان تیر گرفتی ز روی کین و جفا
گلوی نازک آن بی گنه علی‌اصغر
که کرد تا به بنا گوش حلق او را شق
ز ضرب تیر وجفاهای دشمن نادان
که خواست گریه کند در عوض بشد خندان
گرفت خون گلویش پدر چو بر کف دست
که بی گنه به زمین ریختند ز کینه عیان
گرفت آن که بپاشد به آسمان آن خون
که گشته‌ام من ازین ماتم و الم بی تاب
تو خون حلق علی اصغرت ز مهر و وفا
به سوی من به خدا تا دم صف محشر
ز خون اصغر مظلوم و بی کس و عطشان
ندا نمود زمین آنگه با دلی صد چاک
مریز خون او بر من که گشته‌ام محزون
دگر ز خاک نمی‌روید هیچ گیاه
کشید آن گل رعنا به حال زار و غمین
به سوی خیمه روان گشت با دلی بیمار
به حالتی که نشد آن صغیر غسل و کفن
به عزم آنکه کند بیخ ظلم و استبداد
ندا نمود به آن کافران دون پرور
منم حسین علی نور دیده‌ی حیدر
منم که جد گرامم بود رسول خدا
منم همیشه تهی از گناه و جرم و خطا
بگفته جسم محمد بود چو جان حسین
ولی نکرد کسی یاریش در آن پیکار
به افسران و به افراد آن همه لشکر
به بین آن همه عدوان و لشکر شیطان
مرا سه شرط بود بر تو ظالم بدکار
که تا روم به مدینه من فسرده‌ی زار
که گشته این جگر من ز تشنگی چو کباب
به شرط سوم من کن عمل درین پیکار
به جنگ تن به تن من تو ای ملعون
به شرط اول و دوم نمی کنم رفتار
روی به سوی مدینه تو با دلی پر خون
که تا برد ز تو این حالت و دهد به تو جان
که تن به تن بفرستم به جنگ تو عدوان
روان نمود پی جنگ با امام مبین
که رفت هر یکی سوی جهنم از میدان
نگشت زنده ز میدان جنگ آن بی دین
بکشت بی حد و اندازه شاه مظلومان
ز عهد و وعده‌ی خود آن پلید برگردید
ببازی جنگ و برد شاه دین در این هنگام
برای حمله‌ی جمعی همه عیار شوند
به تیر و نیزه و شمشیر و خنجر آن فاسد
به جان آن شه مظلوم و تشنه و تنها
همه سوار و پیاده ز ظلم و استبداد
کشید تیغ برون از نیام، امام زمان
به آن سپاه خدا ناشناس دون پرور
به ضرب تیغ در آن ورطه آن امام مبین
ز قهر و خشم و غضب ز آن سپاه بی ایمان
ز خون آن همه اجساد فاسقان زبون
ولی ز ضربت تیغش کسی نیافت امان
کباب گشته هم از داغ عون و هم جعفر
به مثل حضرت عباس آن سپه سالار
ز تیر حرمله از دست داده در آغوش
به دست خویش شهیدان خویش آن رهبر
بمانده است بجا کودکان بس مضطر
به خاک و خون بتپیده تمام یارانش
نه آب دارد و دارو و نی پرستاری
صدای العطش طفلکانِ بس عطشان
که اهل بیت او گردد اسیر و زار و حزین
که قدر یک سر مو خم نگشت آن سلطان
در احتزاز در آورد آن گروه و سپاه
به جان آن همه عدوان از یمین و یسار
چنین نمود تذکر ز روز عاشورا
به ذوالجناح سوار او میان آن اعدا
به آن گروه شقی او به دشت کرب و بلا
تن هزار هزاران نموده بود او چاک
فتاده دست و سر و پای زان همه لشکر
نموده بود غضب در میان آن میدان
دلاوران و شجاعان همه در آن پیکار
سپاه خویش که آن لحظه می کنند فرار
که از چه رو به فرارید این زمان از کین
که تا ز اسب خود افتد به خاک آن عطشان
نمود حمله ز هر سو به جان آن سرور
هدف گرفتند همان لحظه آن امام مبین
نیاورید به دشمن ز غیرت خود پشت
که بود صالح ابن وهب به اسم و نسب
حواله کرد به شمشیر خویش آن مکار
به خاک و خون بشد آغشته آن امام مبین
یکی به سنگ جفا زد بسوی آن رهبر
که خون تازه فرو ریخت از سر سلطان
که تیر حرمله بنمود سینه‌اش را چاک
به روی سینه ی مجروح شاه کون و مکان
توان و تاب ز دستش برفت با دل ریش
همی زدند ز ره کینه فرقه‌ی اعدا
به حال زار در آن ورطه با تن صد چاک
ز پای تا به سرش چاک و پاره و پر خون
کشید دست ز جنگ آن سپاه بس ملعون
به روی خاک و به خون در زمین کرب و بلا
که تا بُرند سر نور چشم پیغمبر
جدا نمای سر از پیکر امام مبین
که تا بُرد سر از پیکر امام زمان
به نزد شمر بیامد دوباره آن ابتر
بدست خویشتن آن بی حیای سرگردان
کشید تیغ خود آن ناسپاس بی پروا
که تا جدا بنماید سر امام مبین
فشار داد به حلقوم سید ابرار
نشد جدا ز بدن آن سر امام زمان
که تا چگونه نماید جدا سرش از کین
که ای لعین خدا ناشناس بس نادان
نموده بوسه به حلقوم من رسول خدا
همان محل که ببوسیده است پیغمبر
سرش برید در آن لحظه او ز پشت سر
برون بر آمد و آمد بسوی قوم دغا
به نزد آن سگ بدکیش کافر مرتد
به حالتی که سر و یال و کاکلش پر خون
که تا خبر برساند به اهل بیت امام
که قلب عالم امکان همی نمود کباب
برون شدند به فریاد و ناله و ماتم
به آه ناله و فریاد از صغیر و کبیر
نشست جمع اسیران آن شه ابرار
که از چه بردی نیاوردی آن امام زمان
ز مرگ آن شه ابرار گشته بود آگاه
تو گویی گشته هویدا علایم محشر
ز دیده اشک همی ریخت همچو آب روان
فتاد روی زمین ذوالجناح و آندم مرد
قلم فتاد ز دست «فنائی» شیدا