نیمه شب دوم آبان 1388 با ماشین سواری از سمنان به سمت تهران در حرکت بودیم که وسط جاده مردی میانسال که چندین کتاب در دست داشت دست تکان داد که او را نیز به تهران برسانیم. ماشین ما از پیش رویش گذشت و چشم بنده به او افتاد بدون اراده به راننده گفتم برگرد تا او را نیز برسانیم.
اما راننده گفت نیمه‌شب در وسط جاده، مسافر ناشناس سوار کردن خطر دارد. به او گفتم به نظرم او مرد محترمی است و ان‌شالله خطری از ناحیه او نباشد.
مرد مسافر سوار شد و من بعد از چند دقیقه شروع به خواندن ابیات علامه بلبل کردم.. مسافر محترم گفت: چه قصیده خوب و اعلایی بود! سپس خود را معرفی کرد گفت اسمم علی اکبر ولیان و شاعر و عضو انجمن شعر و ادب فرهنگسرای مهر شاهرود هستم. و شروع نمود به خواندن نصر مسجع و اشعار زیبا و دلپذیرش.
از سمنان تا تهران من و آقای ولیان شعر می‌خواندیم و عجب شب خوب و به یادماندنی‌ای بود. پس از رسیدن به تهران، آقای ولیان آدرس و شماره تلفن بنده را گرفت و گفت: من یک قطعه شعر «موشح» در وصف آقا امام زمان که اسم و تخلص شما را افاده کند می‌سرایم و برایتان ارسال می‌کنم. بعد از گذشت کمتر از یک ماه نامه‌ای از آقای ولیان عزیز به دستم رسید که فهمیدم او حقیقتا در فن شعر موشح استاد است… او شعری موشح در وصف مولا حجت بن الحسن سروده بود که حاصلش اسم و تخلص حقیر بود. من نیز به پاس احترام شعری در وصف مولایم امیرمومنان که حاصلش اسم آقای علی اکبر ولیان بود سرودم و برای این دوست عزیز ارسال نمودم. از خداوند منان طول عمر باعزت برای این استاد عالیقدر شعر و ادب فارسی تمنا دارم …
شعر موشح سروده آقای ولیان و موشح سروده خود را در صفحات بعد تقدیمتان می‌کنم.