اسیر باده و میخانه‌ی تو
میان کشور دل، خانه‌ی تو

دو چشمم کور گشت و گوش من کر
ببخشا ای خدای بنده پرور

مرا یاری نما امروز و فردا
برای مستمند و زشت و زیبا

طریق بندگی از راه عرفان
مکن دیگر خطاها را تو پرسان

که ره گم کرده‌ام از نفس و شیطان
که هستم بی کس و زار و پریشان

چو بلبل در گلستان تو هستم
که اندر شکر احسان تو هستم

غریب و بی کس و بی یار و غمخوار
که تا فارغ شوم زین رنج و ادبار

الهی بر دل غمدیده‌ی من
به دست و پا و گوش و دیده‌ی من

برای از خود و بیگانه‌ی تو
به دل دارم هوای خانه‌‌ی تو

که تا حمد و ثنایت را بخوانم
که من عبد ذلیل و ناتوانم

که در صبح و مسا قرآن بخوانم
ز درگاهت برون یکدم مرانم

که جز تو کس ندارم من غریبم
که هستی مونس و یار و طبیبم

مرا از هست و بود من خبر کن
قبول رحمتت این بی‌بصر کن

شده از دست نفس شوم بدکار
که دورم سازی از تشویش و آزار

ببر زین شوره‌زارم سوی گلشن
به مشهد ده مرا مأوا و مسکن

ضمیر روشن و زیبا به من ده
جواب ناله‌ها یکجا به من ده

بنام خویش مضمونم بگردان
سراپا همچو مجنونم بگردان

که من دلبسته‌ی عهد الستم
که من روزی خور خوان تو هستم

مرا دور از غم و رنج و بلا کن
به این عبد ذلیل بینوا کن

که تا نامحرمان از خود برانم
براه خویشتن بنما روانم

به بحر رحمت خود واصلم کن
به راه دین احمد عاملم کن

به پیری هم کشد مثل قدیمم
بکش از چنگ شیطان رجیمم

که تا از باده‌ی توحید نوشم
که تا از پختگی بر خود بجوشم

تو از دست هوای نفس و شیطان
که تا یابم طریق آل عمران

به ذات پاک تو کردم توسل
که مگذاری بلغزم بر سر پل

نیندازم که هستم بی سروپا
که هستی خالق بی مثل و همتا

رضا و رحمت و مهر و وفایت
به حق انبیا و اولیایت

دل مستضعفان را شاد گردان
ره صحرا به ما آزاد گردان

خداوند زمین و آسمانی
که می‌سوزد به قحطی و گرانی

دل هر فرد ما مسرور گردان
نجات از فتنه‌مان منظور گردان

ز جنگ و فتنه‌ها دل پاره گشتند
همه مستضعف و بیچاره گشتند

که در کون و مکان یکتا خدایی
گذر از جرم و عصیان «فنائی»

ز صنع تو شد ملک و ماه و فلک
بگویند ز جان و ز دل یک به یَک

الهی توئی صانع بی مثال
رسانم به سرحد علم و کمال

رهایم کن از این زنجیر یا رب
به شب‌ها ناله‌ی شب‌گیر یا رب

عطا کن که از خویشتن رسته‌ام
در دیگران بر رخم بسته‌ام

به حق حسین و به جان بتول
نما عرض این بینوا را قبول

به جان محمد به سویم ببین
به این بنده‌ی مستمند حزین

که از نفس دون پرورم کن جدا
بسازم جدا و نمایم رها

که دهد زیب بر خدائی تو
تا شوم فانی و «فنائی» تو